… god, wat heerlijk om op zondagochtend te lopen…
Voorjaar… alles in bloei… lammetjes overal… knalgroene blaadjes aan de bomen… Hoe simpel, hoe mooi… de lente… het mooiste seizoen… De Amstel… veel lopers… er wordt geroeid… hoofd leeg… (Stilte, rust en natuur… lijkt wel of dat alles steeds belangrijker wordt?)
… woensdagavond, acht uur… regen… Ha, ik hoop stiekem dat de mannen afhaken… niks meer gehoord… dan maar solo de regen in… Toewijding? (Ik had echt nada zin… maar wat voelt die regen lekker… wat voel ik me lekker…)
… eergisteren langs het Gein… Vandaag lekker naar Amsterdam gelopen… Het is bewolkt en beetje somber weer… zo’n eindewinterdag… (Moet ik niet eens een keer een hele marathon lopen? Nee, echt nul zin in… ik laat het bij een halve… gaat veel te veel tijd kosten…)
… uiteindelijk pas vroeg in de ochtend in slaap gevallen… De zachte woorden die de man gisteren tegen me sprak… Klinken ’s nachts als donder in mijn hoofd… Ik zal toch niet… stel dat… wat nou als…? … als ik wakker word, denk ik: is het echt zo… of is het een slechte droom? … wat een troep… stop!
… zes maanden later… Ik zeg tegen de mannen dat ik een eigen rondje ga lopen… Dat ik langzaam het lopen weer op ga pakken…
… het is weer lente… en ik geniet volop van mijn rondjes…
(Ik leef eigenlijk veel intenser nu… ben eigenlijk een heel simpel mens…)
Zomer… toch niet nog een keer een halve marathon lopen samen…? Berenloop…?
Najaar… in Griekenland met vriendinnen… We lopen een stuk met stevig hoogteverschil… Hebben een mooi gesprek onderweg… En een waanzinnig moment samen als we even stoppen…
Kleine dingen…
… wat irritant dat ik zo slecht loop… (Het zou toch niet dat…?)
November… weer is goed… weinig wind… niet te koud…
Mooie tocht dit… langs De Wadden… dan weer bos… dan weer duinen… dan weer zee… Veel vals plat (huh, op Terschelling?)
… prachtig eiland trouwens, Terschelling…
… ik wil even wandelen… natuurlijk ga ik niet wandelen…
… jesus, dacht ik dat ik nog twee kilometer moest lopen…
Maar het zijn er ineens nog drie… wat een mindfuck is dit…
… bekijk het maar… ik ga wandelen…
… nee, toch niet… doe normaal… wat is nou drie kilometer als je er al achttien hebt gelopen…?
… de Brandaris… de hemel… trots, blij, gelukkig… de halve uitgelopen…
… de mannen van mijn trouwe, dierbare loopclubje staan daar… bubbels… feest in de nacht… met een grote glimlach weer aan wal gegaan…
… ergens op de Waddenzee kijk ik kort… heel kort...Terug naar dat nabije verleden… en die nacht waarin ik pas in de ochtend in slaap viel…
… achter me liggen achttien chemo’s… een operatie… en twintig bestralingen… serieuze shit…
… maar ik loop weer…
Verteld door: Brechje Vaanhold
