De hond is er altijd. Zorg voor je hond en de hond zorgt voor jou. Warme buik voor je koude handen te verwarmen, een lik op je hoofd om het zweet weg te halen, de metgezel altijd ergens om je heen op vroege koude ochtenden. Zie een hond achter een bal het strand oprennen, opgetogen blij als een kind dat voor de eerste keer de zee ziet.
Geen wonder dat Mystical Miles een hardlopende hond, Amber, een labradoodle, als mascotte heeft. Stoer vooroplopend in het bos, als een scout op oorlogspad, bij een kruizing slim even links en rechts kijkend, en direct besluitend dat de weg naar voren toch de beste is. Achterblijvend bij een bos takken waar een andere beest kennelijk een bericht achtergelaten heeft, dan met voor- en achterpoten totaal asynchroon, oren wapperend en tong uiteraard uit de bek in volle sprint naar ons toerennend en, eenmaal ons voorbij, precies het tempo van daarnet weer oppikkend. Ik ken een Mexicaanse loper die me ooit vertelde dat in de Azteekse mythologie de persoon die goed voor zijn hond zorgde na zijn dood erop kon rekenen dat die hond op hem zou wachten om hem door het hiernamaals te begeleiden.
Om in Latijns-Amerikaanse sferen te blijven, citeren we hier Pablo Neruda, de Chileense dichter die innig van honden kon houden. Neruda was geen hardloper, wel een wandelaar, maar hij begreep wat de hardloper met zijn hond maar al te goed aanvoelde:
Terwijl we samen zwerven, hond en mens snuffelend aan alles, klaver opschuddend in het platteland van Chili,
...
De hond stopt soms,
jaagt op bijen,
springt over rusteloos water,
luistert naar blaffen in de verte,
plast op een steen, en biedt me de punt van zijn snuit aan
alsof het een geschenk is:
het is de frisheid van zijn liefde,
zijn boodschap van liefde.
En hij vraagt me
met beide ogen:
waarom is het dag? waarom valt de nacht altijd?
waarom brengt de lente
niets
in haar mand
voor zwervende honden
behalve nutteloze bloemen,
bloemen en nog meer bloemen?
Zo stelt de hond
zijn vragen
en ik antwoord niet.
Samen dwalen we,
mens en hond weer verbonden
door de heldergroene ochtend,
door de uitdagende lege eenzaamheid
waarin wij alleen,
bestaan…
Amber ligt ondertussen op de bank haar poten schoon te maken. Ze is een puurdere hardloper dan ik, heeft geen schoenen nodig, geen kleding, wil het liefst elke dag rennen en blaft ongeduldig als we te traag zijn met veters strikken. Morgen misschien weer een lang stuk door het bos?
Tekst: Hans Koeleman
‘Als honden niet naar de hemel gaan, dan wil ik na mijn dood, daarheen gaan waar zij wel zijn.’
- Will Rogers, Amerikaanse entertainer, acteur en schrijver (1879 - 1935)
