Wat hardlopen kan betekenen bij een depressie

Zeven jaar geleden overleed Elianne’s hond Micky. Het was de spreekwoordelijke druppel. Ze zat al niet lekker in haar vel en belandde in een depressie. “Mijn hond was echt mijn maatje.” vertelt Elianne. “Toen mijn hond werd ingeslapen, wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. De dag erna ben ik een stuk gaan rennen. Zo ver en hard als ik kon. Puur om even niets meer te voelen.”

Die sterke aandrang om te gaan hardlopen was nieuw voor Elianne. Ze had vroeger vooral hockey gespeeld en liep sporadisch een rondje hard. Tot nu. “Ik voelde me steeds slechter, maar het hardlopen voelde goed. Ik kon mijn gedachten verzetten, mijn hoofd leegmaken.” Al snel ging ze vaker lopen, bijna iedere dag. De afstanden breidden zich uit tot wel 20 kilometer.

Neerwaartse spiraal

Toch zakte Elianne verder weg in de depressie. Ze belandde met spoed bij de GGZ. “Mijn eigenwaarde daalde, mijn eetlust viel weg. Ik voelde me eenzaam,” vertelt Elianne. “Hardlopen was er altijd voor mij. Het veroordeelde me niet en ik kon erop terugvallen. Hardlopen gaf mij zelfvertrouwen, het gevoel dat ik toch iets kon. Hoe langzaam het ook ging, al was het niet ver – het was iets wat lukte.”

Bovendien bracht hardlopen structuur in haar leven. “Mijn hardlooprondje plande ik meestal aan het eind van de middag, zodat ik daar de hele dag naartoe kon leven. Ik wist ook dat ik moest blijven eten als ik wilde hardlopen. Het was dus een motivatie om voor mezelf te blijven zorgen.”

Antidepressiva

Om de depressieve gevoelens te onderdrukken, kreeg Elianne antidepressiva voorgeschreven. “Vrij zware medicijnen met heftige bijwerkingen. Ik werd onrustig, paniekerig en angstig. Op die momenten was het extra fijn om te gaan hardlopen,” vertelt ze. “Later merkte ik juist dat mijn emoties afvlakten door de antidepressiva. Ik voelde me verdoofd. Hardlopen bracht toen het gevoel terug in mijn lichaam. Tijdens het lopen voelde ik mijn benen branden, mijn hart kloppen en het zweet op mijn lichaam.”

Zo bood het hardlopen op verschillende manieren houvast in een onzekere tijd en hielp het om haar gedachten te verzetten: “Als ik ’s nachts niet kon slapen, dan bleven de hardlooproutes in mijn hoofd voorbijrazen. Inclusief tijden en hartslagzones. Dat deed me goed, want zolang ik daaraan dacht, bleven de negatieve gedachtes op de achtergrond.”

Stappen vooruit

Na een jaar waarin Elianne therapie volgde en zich persoonlijk ontwikkelde, krabbelde ze langzaam op. “Hardlopen was niet dé oplossing van de depressie. Er waren dieperliggende oorzaken waarmee ik aan de slag moest, maar het hardlopen heeft wel een onwijs belangrijke rol gespeeld in mijn herstel.” Ondertussen was ze bovendien verliefd geworden op de sport. Op het moment dat Elianne haar toevlucht zocht in het hardlopen, had ze geen idee dat het zoveel voor haar kon betekenen. “Dat ik ging hardlopen was niet vanwege een strategie, maar uit instinct. Ik wist toen nog helemaal niets over de relatie tussen bewegen en mentale gezondheid. Zonder dat ik het door had, heeft het mij enorm geholpen. Als ik een tijdje niet kan lopen, zit ik minder lekker in mijn vel,” vertelt Elianne. Zeven jaar later loopt ze nog steeds bijna iedere dag. “Nu vooral omdat ik het gewoon heel leuk vind!”

“Dit was mijn pad en mijn manier,” benadrukt ze. “Ik heb mezelf tijdens de depressie enorm vastgeklampt aan het hardlopen. Dat werkte voor mij, maar niet iedereen hoeft het natuurlijk zo extreem aan te vliegen. Af en toe een kort rondje kan ook al veel voor iemand betekenen.”