Sanne Verstegen: ‘Ik kan nu op meerdere manieren winnen’

Ze heeft nog geen medailles op internationale podia gewonnen, maar Sanne Verstegen is zo’n vrouw die dat maar zo eens zou kunnen gaan doen. Pas op haar 26e waagde zij zich aan de dubbele ronde. Ze maakte de overstap van de lange sprint naar de 800 meter. En dit seizoen wist zij voor het eerst de magische twee-minuten-grens te doorbreken. Elk jaar wat ouder, maar ook elk jaar sterker. En wat mij persoonlijk het meest is opgevallen: ze hoeft haar races niet meer alleen vanaf kop te lopen, ze heeft ook duidelijk aangetoond haar ‘mannetje’ te staan in tactische races. Een snelle of langzame wedstrijd, de debutante is klaar voor het WK Atletiek in Londen.

Wat zijn je verwachtingen voor Londen?

Na zo’n goed seizoen heb ik natuurlijk verwachtingen voor Londen. Dan verwacht ik ook dat daar nog iets moois gaat gebeuren. Ik voel me supergoed in vorm, nog een beetje uitrusten en dan nog een paar kleine scherpe trainingen en dan kan er echt iets moois ontstaan.

Je had vanmorgen nog een scherpe training. Wat heb je gedaan?

Vanmorgen eerst een 8 x 400m op elke 3 minuten en daar deed ik ongeveer 69 seconden over en daarna nog een harde 600 meter. En die ging in de regen in 1.28. En daar ben ik heel erg tevreden over.

Wat is het doel van zo’n training?

Dat kun je het best aan de coach vragen, maar als atleet denk ik dat het vooral de bedoeling is om onder vermoeidheid nog een bepaald ritme te kunnen lopen, zodat ik op het WK mijn laatste 600 meter in 1.28 kan lopen. En dan denk ik dat het wel gaat lukken!

En Peter (coach van Sanne), was dat ook de bedoeling?

Dat was inderdaad de bedoeling. Je maakt je schema vaak op het idee, geen wind en 25 graden Celcius. Dus dan pas je de training ook een beetje aan naar de omstandigheden, je haalt de scherpe randjes er van af. Vandaag was het de bedoeling om vanuit de beheersing het ritme te blijven behouden. “Sterk naar de finish toe lopen”, vult Sanne aan.

In de voorbereiding op Londen heb je aantal mooie wedstrijden in Amerika gelopen, vertel!

Niet zozeer in voorbereiding op Londen, maar ik wilde daar gewoon echt goed zijn. Met dank aan Peter die contacten heeft in Amerika. We hebben ons daar opgegeven voor een soort stedenwedstrijd. Een beetje zoals met basketbal, hopen dat je uit die pool van topatleten wordt gepikt om uit te komen voor een team. Ik werd met veel geluk uitgekozen voor een team uit New York. Ik mocht op uitnodiging meedoen aan twee wedstrijden, die ik allebei op twee verschillende manieren heb gewonnen. In de eerste wedstrijd in San Francisco heb ik echt puur op de winst gelopen. Honderd meter voor de finish afsprinten, dat was zo gaaf. In de tweede wedstrijd zouden we met een haas lopen, maar die haakte al na 150 meter af. Toen besloot ik zelf volle bak te gaan. Ik finishte jammer genoeg net boven de 2 minuten, maar ik won ook deze race. En dat is precies tekenend voor dit seizoen. Dat ik op twee manieren kan winnen.

Heb je nog een bepaalde routine voor tijdens je wedstrijd?

Ja jarenlang gehad, nu niet meer. Toen ik nog 400 meter en 400 meter horden liep had ik altijd één paar wedstrijdsokken. Die moest ik altijd aan. Na de series waste ik die altijd netjes voor de finale op de volgende dag. Totdat ons huisgenootje een keer over mijn sokken heen had gekotst na een avondje stappen. Als een gek die sokken gewassen en droog lopen föhnen. Ik won wel weer de finale van dat NK. Op een gegeven moment moest ik die routine gaan loslaten en dat lukte ook. Zeker als je week in, week uit een wedstrijd in het buitenland loopt waarin je steeds in verschillende omstandigheden je wedstrijden moet doen.

Heb je ook rituelen?

Ik neem altijd een koude douche. Dat voel ik me helemaal fris. En dan lekker meezingen met ‘Dream On’ van Aerosmith. En daarnaast vind ik het altijd prettig als ons huis helemaal schoon is en opgeruimd. Dan ben ik ook helemaal opgeruimd in mijn hoofd.

Laatste vraag. Als je van een tegenstander de gedachten zou mogen lezen, in wiens hoofd zou je dan willen kruipen?

Van Caster Semenya. Ik zou wel willen weten zij denkt. Om een lang verhaal kort te maken; er is een IAAF-regel dat vrouwen met een verhoogd testosteron mogen deelnemen bij de vrouwen, maar qua testosteron eerder bij de mannen zou horen. Caster Semenya is dus zo’n atlete. Ik zou wel willen weten waarom zij haar wedstrijden loopt alsof ze aan het joggen is. Waarom gaat ze niet voluit? Waarom denk je op deze manier? Dat zou ik graag willen weten. Want als ze te goed zou zijn, is ze dan bang voor nieuwe regelgeving?