Inmiddels is Martijn verslaafd aan hardlopen, maar lange tijd moest hij er niets van weten. “Als ik ergens een hekel aan had, was het hardlopen. Ik vond het doelloos, rondjes rennen,” bekent Martijn. “Maar sportief was ik wel. Ik deed aan voetbal en tennis, tot mijn zicht zo erg verslechterde dat ik afscheid moest nemen van beide sporten.” Martijn is geboren met de oogziekte Retinitis Pigmentosa, een aandoening waarbij het gezichtsvermogen langzaam achteruitgaat. “Dat begon met slecht zien vanaf een afstand en nachtblindheid. Daarna kreeg ik last van wazig zicht, kleurverlies en een kokervisie. Op dit moment zie ik nog vijf procent.”
Door een ergotherapeut werd Martijn drie jaar geleden getipt over Running Blind. Hij was niet direct enthousiast, maar besloot toch een proeftraining te doen bij de Leiden Road Runners Club. “Vanaf dag één vond ik het gezellig. De groepstraining is nu vaste prik op donderdagochtend. De groep bestaat uit zeventien Running Blind lopers, maar omdat iedereen met een buddy loopt, zijn we met twee keer zoveel.”
Bij de groepstraining krijgt Martijn iedere week een andere buddy toegewezen. “Het is de bedoeling dat je met iedereen samen kunt lopen, zo ben je niet afhankelijk van één persoon,” legt Martijn uit. Toch heeft hij ook zijn vaste buddy’s waar hij wekelijks mee afspreekt, zoals Chris (70), die zich vijf jaar geleden aanmeldde als buddy bij Running Blind. Chris: “Van mijn vrouw hoorde ik dat ze buddy’s zochten bij de Leiden Road Runners Club. De training is op donderdagochtend, dus ik heb gewacht tot ik met pensioen ging. Van stilzitten word ik onrustig, dit is een mooie invulling van de extra vrije tijd die ik heb.”