Kilometervreter Marloes van Zoelen: “Het hardlopen hielp me mijn dromen te realiseren”

“Van kinds af aan heb ik altijd gesport”, vertelt Marloes. “Ik deed aan hockey en tennis. Puur recreatief, maar het speelde wel een belangrijke rol in mijn leven. Totdat ik in de zomer van 2000 als passagier in een auto werd aangereden door een trein.”

Geluk

“Ik heb heel veel geluk gehad dat ik het ongeluk overleefd heb en dat ik er überhaupt nog ben. Ik probeerde daarna alles zo veel mogelijk weer op te pakken, ook het hockey en het tennis. Maar telkens had ik megakoppijn. Ik kon het tempo niet bijbenen en was niet scherp. Ik ging aanpassingen doen, speelde op een competitiedag bijvoorbeeld niet twee wedstrijden, maar één. Maar het ging gewoon niet.”

Hersenletsel

Ook bij het weer oppakken van haar werk liep Marloes tegen problemen aan. “Dit resulteerde in 2007 in een zware burn-out. Na heel veel onderzoek werd alsnog de diagnose hersenletsel bij mij vastgesteld. Toen werd er voor mij heel veel duidelijk, ook waarom het sporten niet meer lukte. Ik had een dag of tien per maand migraine, was snel overprikkeld en had maar 20 procent van de conditie van een normale jonge vrouw. Het viel nu allemaal op zijn plek waardoor dat kwam.”

Nog grotere klap

“Tijdens de revalidatie concentreerde ik me op wandelen om weer een basisconditie te krijgen. Terwijl ik die aan het opbouwen was, in de zomer van 2009, overleed mijn man Pierre aan de gevolgen van een auto-ongeluk en kreeg ik er een nog grotere klap bij. Dat was mentaal zo zwaar dat ik dacht: ik moet iets gaan doen waar ik zo in opga dat ik even aan helemaal niets anders kan denken.”

Alleen de volgende stap

“Een vriendinnetje van mij, mijn oude tennisdubbelpartner, zei: ‘Waarom probeer je niet om te gaan hardlopen?’ Ik kon zelf bepalen hoe lang ik wilde lopen, hoefde me niet aan een schema te houden. Als ik een dagje minder pijn had, ging ik hardlopen. En dat voelde gelijk heel fijn. Het enige wat ik moest doen was me concentreren op mijn volgende stap. Even hoefde ik niet die afschuwelijke rouwgevoelens te voelen.”

"Ik had in hardlopen iets gevonden dat ik op mijn manier, in mijn tempo en op mijn plek kon doen."

Vijf kilometer

“Het bewegen gaf me een voldaan gevoel. Ik merkte dat mijn lijf het ook nodig had. Ik had in hardlopen iets gevonden dat ik op mijn manier, in mijn tempo en op mijn plek kon doen. Ik heb er een jaar of drie over gedaan om vijf kilometer te kunnen lopen. Toen dat lukte was ik zo onwijs trots. Vijf jaar daarvoor kon ik alleen nog maar slenteren. Anderen zeiden tegen me dat je met hoofdpijn en hersenletsel helemaal niet kon hardlopen. Maar het kan wel. Een heleboel dingen kunnen niet meer zoals ik het wil. Hardlopen kan ook niet elke dag, maar op mijn manier kan het wel.”

Dromen realiseren

In 2012 kwam ook een andere sportieve droom van Marloes uit. Ze ging als sportfan een week lang naar de Olympische Spelen in Londen. Samen met het realiseren van haar hardloopdroom om vijf kilometer aan één stuk te kunnen rennen, gaf het haar de kracht om ook te onderzoeken of haar andere droom kon uitkomen.

“Ik schilderde al heel lang en wilde kijken of ik een eigen bedrijf kon opzetten waarin ik mijn schilderijen verkoop. Het moest op een heel andere manier, maar misschien kon het toch nog wel. Het hardlopen hielp me echt ook deze droom te realiseren, want sinds de zomer van 2015 zijn mijn schilderijen online te koop via mijn website www.marloesvanzoelen.nl, waar ik in mijn blogs ook schrijf over hardlopen.”

Cirkel rond

“Aan hardloopevenementen doe ik eigenlijk nooit mee. Behalve die ene keer aan de Meidenloop in Utrecht. Ik liep daar met een groep van Stichting De Jonge Weduwe. Dat maakte voor mij de cirkel heel mooi rond. Maar bij evenementen is het enorm druk, er zijn veel mensen. Ik moest er wel een week van bijkomen. Dus verder doe ik dat niet.”

Op gevoel

“Op mijn manier ben ik best fanatiek. Regen houdt mij niet tegen om te gaan hardlopen. Maar het gaat mij niet om de tijd, ik loop echt op gevoel. Ook moet ik het hardlopen heel bewust plannen en van tevoren goed eten en drinken, want ik voel het de rest van de dag wel.”

“Op mijn manier ben ik best fanatiek."

“Ik loop vooral om lekker te bewegen, om in de natuur te zijn en omdat het me een voldaan gevoel na afloop geeft. Het liefst loop ik ’s ochtends vroeg in het bos vlakbij mijn huis op een mooie lentedag, als alles weer groen is en de lucht nog koud, maar wel met een zonnetje. Alles ruikt dan zo lekker, de vogeltjes fluiten en er is verder niemand. Dan loop ik echt te genieten en heb ik een vakantiegevoel als ik thuiskom.”