Kees Larooij vertelt over hoe hij hardlopend zijn woonplaats ontdekt
Ik moest aan dit programma denken toen ik zag dat een van de hardlopers die ik op Instagram volg, @renstegenkanker (www.renstegenkanker.nl), besloten had om door alle straten van zijn woonplaats Apeldoorn hard te lopen om zo geld op te halen voor het KWF. De weergave van zijn rondes op Strava laat zien dat er geen betere manier is om je woonplaats te leren kennen dan hardlopend. Fascinerende plaatjes zijn dat, linker- en rechterhersenhelften, helften van helften, hersenstam met een klein aanhangsel etc.
Ik weet zeker dat Rens zijn stad anders en beter leert kennen dan ooit vermoed. Dat hij door straten loopt en gebouwen ziet, waarvan hij zou willen dat hij die jaren eerder had leren kennen. Zo is het mij in ieder geval wel vergaan.
Van 1993 tot 2015 heb ik in Haarlem gewoond. Ik fietste regelmatig naar het centrum en naar de zee en soms naar kennissen in de stad. Ik heb mijn rijbewijs in Haarlem gehaald. Ik meende daarom dat ik de stad best wel goed kende, maar niets bleek minder waar toen ik vanaf 2004 serieus ging hardlopen. Op dat moment woonde ik in Haarlem-Noord en nadat mijn trainingsrondjes langer werden en ik vaker ging lopen leerde ik mijn omgeving pas goed kennen. Ik kwam door straten met namen die de nieuwsgierigheid opwekten; wat zou bijvoorbeeld een Dietsveld zijn, met jaloersmakende woningen en met prachtige oude gebouwen die vast een spetterend verleden hebben. Allemaal binnen vijfhonderd meter tot een kilometer van waar ik woonde en waar ik nog nooit geweest was.
Maar ook verder weg ontdekte ik onontgonnen gebieden, Spaarndam, Zijkanaal C, het paadje langs de Mooie Nel naar Penningsveer, ik liep van de ene verbazing naar de andere.
Vanaf het moment dat mijn langere duurlopen meer dan tien kilometer werden, ging ik in het weekeinde vaak naar de Waterleidingduinen. Zoals gezegd fietste ik weleens naar de zee en dan fietste ik door de Waterleidingduinen, maar dat was het wel. Het hardlopen bracht me voor het eerst verder in deze duinen en ik leerde hoe mooi deze duinen zijn. Van de bosrijke stukken in het begin tot aan de duinen bij de zee, kilometers loopgenot. Ik kwam eigenwijze en eigenzinnige damherten tegen en leerde in de bronstijd hun burlen kennen. Regelmatig paradeerde er een parmantig vosje langs dat duidelijk liet merken dat ik op zijn terrein was.
In 2015 verhuisde ik naar Amersfoort, voor de hardloper een loopwalhalla met de Soesterduinen, Landgoed Den Treek, de weg langs de Eem, de bossen van Doorn dichtbij, maar ook de stad zelf. Ik woon in het centrum en heb Amersfoort al hardlopende ingenomen, via het plantsoen naar Kruiskamp, dan weer naar de Dierentuin of naar de berg en Klein Zwitserland, maar ook naar Jericho en Jeruzalem. Alleen al die (bij)namen maken het prachtig om een paar keer per week te gaan lopen, naar rechts of naar links om me elke keer weer te laten verrassen door wat er om de hoek is. Zo heb ik mijn plekje in Amersfoort ontdekt, het van mij gemaakt en ben ik Amersfoorter geworden.
Elke maand geeft Kees Larooij een inkijkje in zijn leven als recreatieve hardloper.
