Kees Larooij over de juiste uitvoering van goede voornemens

Het is overigens niet mijn bedoeling om allen die besloten hebben een ‘gezonder ik’ na te jagen te ridiculiseren, integendeel. Naar analogie van de gelijkenis van het verloren schaap: het is fijner dat één iemand zijn leven probeert te veranderen dan dat negenennegentig anderen hun gezonde levens voortzetten. Ik wens hen allemaal heel veel succes en sterkte toe, want het is moeilijk genoeg om goede voornemens over januari heen te tillen. Dry januari is niet voor niets slechts één maand.

De meeste (her)intreders zullen bestookt worden met allerhande dikke tips. Dus die van mij, als ervaringsdeskundige, kunnen er ook nog wel bij. De meeste tips van anderen zullen overeenkomen met het mantra ‘rustig aan dan breekt het lijntje niet’. En terecht, de wereld gaat anders aan zelfoverschatting ten onder.

Kiezen tussen alles of niets

Voor mij is het daarnaast ook belangrijk geweest om onder ogen te zien dat sommige oplossingen niet passen bij mijn persoonlijkheid en dat het daarom verstandig is om een andere keuze te maken. Ik heb geleerd dat ik het ‘alles of niets’ type ben. Daar is best mee te leven, maar het betekent dat halve maatregelen op de lange duur niet werken voor mij. Ik ben altijd jaloers geweest op hen die tijdens een feestje een aantal sigaretten kunnen roken en dan weer een hele poos niet. Ik kan dat niet. Het lukte mij twee feestjes, daarna rookte ik weer net zoveel als voorheen. Toen ik serieus ging hardlopen en dat vol wilde houden, moest ik definitief met roken stoppen – zonder in mijn hoofd de mogelijkheid voor escapes te hebben. Dat werkt nu al meer dan zestien jaar, naar volle tevredenheid. Daarmee is het overigens nog niet gedaan.

Dit heeft er gelukkig niet toe geleid dat ik gestopt ben met hardlopen, maar wel dat ik zo nu en dan blessures heb die ik had kunnen vermijden door minder doldriest in de opbouw te zijn.

Uiteindelijk heb ik ook in het hardlopen keuzes gemaakt die bij mij passen. Na een blessure vorig jaar heb ik besloten om niet meer te trainen voor een marathon. In mijn beleving moet ik dan vier keer per week trainen, terwijl mijn lichaam dat eigenlijk teveel vindt. De oplossing zou kunnen zijn om dan minder te trainen, maar dat lukt me niet goed. Ik houd dat drie weken vol en in de vierde week ga ik toch nog een vierde keer. En warempel, nu ik zeker weet dat ik geen marathon meer zal lopen, lukt het me prima om ‘slechts’ twee tot drie keer in de week te lopen.

Ik scherp daarom mijn wens aan: voor iedereen heel veel succes bij het vinden van de juiste uitvoering van jullie goede voornemens.