Zelf heb ik zeven paar hardloopschoenen. Voor de baan, voor de weg, voor trails. Alleen bij wedstrijden heb ik keuzestress. Welk paar is het geschiktst voor een tien kilometer? Welk paar voor de marathon?
Lange tijd was de Adizero Adios Pro mijn favoriete schoen voor lange afstanden. Toen dit paar versleten was, stapte ik over op de opvolger: de Adizero Adios Pro 2. Maar dit model beviel veel minder goed, veroorzaakte zelfs kramp onder de voet. Het eerste model was nergens meer te verkrijgen, behalve via een Amerikaans online platform. Mijn maat kostte 613 dollar. Ik besloot te veranderen van merk.
De hardloper en zijn schoen. Soms is het een geslaagd huwelijk, maar het kan ook tot een behoorlijke crisis leiden. Bij de WK atletiek in Eugene stapte Abdi Nageeye uit tijdens de marathon. ‘Ik had niet voor deze schoenen moeten kiezen,’ zei hij nadat hij een kilometer voor de finish had opgegeven. ‘Het was het allernieuwste model van Nike, maar ik stuiterde er te veel op.’
Nageeye had zich laten overtuigen door zijn sponsor die hem de Alphafly had aanbevolen. Tweemaal had hij erop getraind en beide keren ging het prima, maar bij de start van de marathon zag hij dat hij de enige was die deze schoen aan had, ‘en dat ging meteen in mijn hoofd zitten.’
‘Shit, waarom draagt de rest ze niet?’ was de vraag die door het hoofd van Nageeye spookte. Geen enkele concurrent die bij dezelfde sponsor onder contract stond had besloten met het nieuwste model te experimenteren. Nageeye kon niet meer van schoenen wisselen: ‘Er zaten drie dezelfde paren in mijn tas.’
Zo kregen we niet alleen een kijkje in het hoofd van de marathonloper, maar ook in zijn tas. Drie paar reserveschoenen – een heel bijzonder aantal. Wat zou er nog meer in de tas hebben gezeten? Hoeveel reservesokken? Hoeveel singlets? Zou er ook een tandenborstel in de tas hebben gezeten? Een rol wc-papier?
De Russische schrijver Isaak Babel betaalde prostituees om te mogen kijken in hun handtas. Hij hoopte zo meer over hun leven te weten komen, hun geheimen. Van Abdi Nageeye weten we alleen dat hij drie paar reserveschoenen in zijn tas had. Kennen we hem nu beter? Kunnen we concluderen dat hij een obsessie voor hardloopschoenen heeft? Of hebben andere toplopers ook altijd een tas vol reserveschoenen bij zich?
De vraag is natuurlijk of Nageeye wél een WK-medaille had gewonnen wanneer hij op het vorige model van Nike had gelopen. Maakt de schoen de loper? Of doet de loper er goed aan om eens met een psycholoog te praten?
Onderzoekers van de universiteiten van Swansea en Ulster publiceerden in 2018 een studie in Psychology of Sports and Exercise waaruit bleek dat renners die glimlachen minder zuurstof gebruiken dan renners die fronsen of moeilijk kijken. Ook liepen ze efficiënter en ervoeren minder inspanning dan lopers met rimpels in het voorhoofd. Nageeye vertelde aan de pers dat hij de hele wedstrijd bang was dat iemand op zijn hakken zou stappen. Een voorhoofd vol voren.
Toen Eliud Kipchoge zijn wereldrecord liep in Berlijn, had hij elf marathons op negen verschillende schoenen gelopen. Toen hij het zwaar kreeg, begon hij te glimlachen. Hij dacht aan de eindstreep.
Denk nooit aan schoenen.
Tekst: Ernest van der Kwast
