Aleksandr Sorokin over zijn haat-liefde verhouding met ultra's

Het leven van Sorokin zag er tot tien jaar geleden compleet anders uit. De ultraloper uit Litouwen woog ruim 100 kg en leefde ongezond. “Ik had overgewicht, dronk veel bier en rookte sigaretten. Ik wilde fitter worden, dus begon ik met hardlopen – dat leek me de makkelijkste manier om gewicht te verliezen.”

Dat hardlopen bestond in het begin uit rustige duurlopen van 10 tot 15 kilometer. Niet veel later volgde een halve marathon. In zijn zoektocht naar een volgend doel stuitte Sorokin op een affiche van een wedstrijd over 100 kilometer. “Een behoorlijke afstand, maar ik daag mezelf graag uit. En ik had een stok achter de deur nodig om niet terug te vallen in mijn ongezonde gewoontes.”

Zo gezegd, zo gedaan

“Destijds wist ik niet veel over ultralopen,” geeft Sorokin toe. “Ook op internet kon ik niet veel informatie vinden. Gewoon het aantal kilometers tijdens mijn trainingen verhogen, dacht ik. De eerste keer dat ik 50 kilometer achter elkaar liep, kon ik een week lang niet meer lopen – zoveel pijn had ik in mijn spieren en gewrichten.” Toch was dat geen aanleiding om zijn 100 kilometer-doel op te geven. Alles behalve. “Het motiveerde me juist. Die 100 kilometer leek ineens niet meer zo ver weg.”

In 2013 – nog geen jaar nadat Sorokin begon met hardlopen – finishte hij zijn eerste 100 kilometer: 8 uur, 37 minuten en 4 seconden. “Gesloopt was ik. Alles deed pijn,” blikt Sorokin terug. “Maar ik was ook ontzettend blij, omdat het me gelukt was.” In diezelfde race werd het Litouws nationaal record gebroken door ultraloper Gediminas Griniu: 7 uur en 7 minuten. “Waarom was hij zoveel sneller dan ik? Volgende keer wil ik het gat dichten, besloot ik.”

Niet altijd leuk

Toen Sorokin een jaar later opnieuw 100 kilometer wilde lopen, kon hij geen geschikte race vinden. Iemand suggereerde een 24-uurs race. ‘Doe niet zo gek’, was zijn eerste reactie. Maar dat veranderde al snel in ‘Laat ik het gewoon proberen’. En met succes: in 24 uur legde Sorokin maar liefst 240 kilometer af. “Ik had wat energiegelletjes en isotone sportdrank voor onderweg, maar écht goed voorbereid was ik niet. Inmiddels weet ik beter en heb ik berekend dat ik gemiddeld zo’n 400 kcal per uur nodig heb. Tijdens het lopen neem ik vooral junkfood: chocoladerepen, koekjes en sandwiches.”

Hoewel het tijdens een 24-uurs race is toegestaan om te stoppen voor eten, drinken of een dutje, doet Sorokin dat vrijwel nooit. "Daarmee verlies je tijd," merkt Sorokin op. "Eten en drinken kan tijdens het hardlopen. Slapen doe ik niet. Als ik moet plassen, doe ik dat al rennend in een plastic flesje. Alleen voor een grote boodschap maak ik eventueel een stop."

24 uur achter elkaar hardlopen klinkt voor velen als een martelgang. En dat is het ook wel een beetje, geeft de meervoudig wereldrecordhouder toe. “Ik heb eigenlijk een hekel aan wedstrijden. De week van tevoren zie ik er enorm tegenop. Ik weet dat ik pijn ga lijden en dat het mentaal zwaar gaat worden, vooral de nacht: je vecht tegen de slaap, je lichaam doet pijn en je vraagt je af waar je het allemaal voor doet. Iedere keer schiet het door mijn hoofd: dit doe ik nóóit meer. Maar na een paar dagen ben je dat vergeten en herinner je je alleen de goede momenten nog. En dan doe je het gewoon weer opnieuw.”

Leven als een profatleet

In 2016 wilde Sorokin bijna de handdoek in de ring gooien. Zijn prestaties gingen niet meer vooruit. Totdat hij in 2017 ineens de Spartathlon won. “Dat gaf me het vertrouwen dat ik meer kon bereiken,” vertelt Sorokin. Een jaar later behaalde hij bovendien een bronzen medaille op het Europees Kampioenschap 24 uur. “Ik besloot parttime te gaan werken, zodat ik meer tijd had om te trainen.” In 2019 won Sorokin goud op het Wereldkampioenschap 24 uur. “Iedereen juichte en applaudisseerde. Dat gaf me zoveel energie! Langzaam maar zeker ging ik van de ultra afstanden houden.”

Waar Sorokin ook van geniet, is de voorbereiding. Een leven dat in het teken staat van eten, slapen en trainen. “Tijdens de coronapandemie verloor ik mijn baan. Een geluk bij een ongeluk, want ineens leid ik het leven van profatleet. Zonder werk kan ik me volledig concentreren op het hardlopen. Dat vind ik heerlijk.” Zijn resultaten gingen vooruit en Sorokin brak het Wereld Record op de 100 mijl: 11 uur en 14 minuten. “Ik telde de rondjes af in het atletiekstadion. Ineens gaven de organisatoren me een papiertje, dat als ik de 12 uur vol zou maken, ik nóg een Werelrecord kon pakken. Mijn eerste gedachte was ‘ik ben moe, ik wil finishen', maar het was nog maar 45 minuten doorbijten.”

Inmiddels heeft Sorokin een indrukwekkend rijtje wereldrecords op zijn naam staan:

• 6-uur (98,5 km)
• 12 uur op de baan (170,3 km)
• 12 uur op de weg (177,4 km)
• 100 kilometer op de baan (6:05.41) – een gemiddeld tempo van 3:39 minuut per kilometer.
• 100 mijl op de baan (11:14.56)
• 100 mijl op de weg (10:51.39)
• 24 uur op de weg (319 km) – een gemiddeld tempo van 4:30 minuut per kilometer.

Grenzen verleggen

Ondanks zijn indrukwekkende palmares ziet Sorokin zichzelf niet als een uitzonderlijk talent. “Ik denk dat iedereen deze afstanden kan lopen. Je hebt vooral motivatie nodig en de discipline om te trainen.” Als ultraloper maakt Sorokin trainingsweken van 300 tot maximaal 370 kilometer per week. Met een hoogtestage in Kenia bereidt hij zich momenteel voor op de marathon van Sevilla. “Een kortere afstand om mijn snelheid te verhogen,” verklaart hij. “Later dit jaar ga ik een poging doen om de 6-uurs grens te doorbreken op de 100 kilometer. Het format wordt vergelijkbaar met Breaking 2 van Eliud Kipchoge, maar het wordt een open wedstrijd, zodat het record officieel erkend kan worden.”

Aan stoppen denkt Sorokin in ieder geval nog niet. “Ik ben bang dat ik dan weer terug val in mijn oude gewoontes,” grapt hij. “Bovendien ligt je piek als ultraloper tussen je 35^e en 45^e. Ik denk dat ik mijn grenzen nog niet bereikt hebt.”