Het gedicht raakt mij. Ik ben in mijn leven een paar keer de weg kwijtgeraakt. Letterlijk met hardlopen en figuurlijk met tegenslagen. Het niet-weten, het onbekende betekende in die situaties dat ik ook mijzelf had verloren, mijzelf had ontkoppeld van wie ik ben.
Het zoeken van de beweging van desoriëntatiea naar plaatsbepaling, van ontkoppeling naar verbinding, is een uitdaging. En een wenkend perspectief om in alle rust de weg naar jezelf, naar huis terug te vinden. Die innerlijke rust heb ik een aantal jaren geleden trachten te verwoorden in een gedichtje:
Het is herfst, ook in mijn leven,
Van veel wat moest heb ik mij bevrijd
Na zaaien, groeien en oogsten,
Zoek ik nu naar rust en mijmertijd.
De oogst is groot, geniet met volle teugen,
Tot delen met anderen ben ik bereid.
Het is herfst, ook in mijn leven.
Wat overheerst is dankbaarheid.
Tegenwoordig loop ik in de duinen van Schoorlhet liefst onbekende paadjes in en laat ik me iedere keer weer verrassen.
Tekst: Walter van Gelderen
