In mijn jeugd vleide ik mezelf en dacht ik dat ik een voorloper was. Nu zou je dat een ‘early adapter’ noemen. Sinds de introductie van de mobiele telefoon weet ik beter, nieuwigheid en verandering worden door mij vaak laat opgemerkt. Dat ik vorige week maandag voor het eerst op Instagram een ‘Medal Monday-post’ heb gedaan, heeft daar dan weer niet zoveel mee te maken. Een wedstrijd lopen was gewoon lang geleden.
De laatste jaren liep ik vooral wedstrijden ter voorbereiding op een marathon, maar de laatste twee keer werd dat verstoord door blessures. Sinds ik heb besloten om dan maar géén marathons meer te lopen, zijn de wedstrijdjes ook geruisloos verdwenen. Dat realiseerde ik me al een poosje, maar daarna kwam corona en waren er geen wedstrijden meer om daar verandering in te brengen. Overigens geldt tevens dat besluiten ook nog in daden moeten worden omgezet en ik vind vaak een uitvlucht om nog even te wachten.
Van woorden naar daden
Alle hobbels waren genomen en ik had me ingeschreven. Op zondag 17 oktober was het dan eindelijk weer zover: tien kilometer hardlopen tijdens de Marathon van Amersfoort. Makkelijker kon ik het mezelf haast niet maken, start en finish op nog geen kilometer van mijn huis en een bekend rondje. De voortekenen waren gunstig. Ik was goed getraind, mijn voornemen voor de zomervakantie om de routine van drie keer per week rennen weer op te bouwen is gelukt en ik had zelfs twee keer een halfhartige intervaltraining gedaan. Met een mooi nieuw loopshirt van Klasbak uit Zuidlaren en schoenen die nog maar net honderd kilometer hadden gemaakt, was ik er klaar voor.
Op mijn tijdlijn waren de afgelopen weken veel enthousiaste verhalen langsgekomen van lopers die (weer) een wedstrijd hadden gelopen – en hoewel de reden dat ik al geruime tijd geen wedstrijd meer heb gelopen niet alleen voortkomt uit de maatschappelijke gevolgen van de coronaperikelen – was mijn ervaring net zo positief.
Als vanouds
Het was als vanouds, want alles was er weer: prachtig loopweer, de veelbelovende gespannenheid, het zenuwachtige gekeuvel van iedereen bij de start, een spreekstalmeester met gezelligheid, een eerste kilometer hakkentrappen, langzaamaan ritme krijgen, de ‘angst’ om veel te snel te starten, terecht komen in een grote groep lopers van een bedrijf uit de stad met de onvermijdelijke collega met veel praatjes en grapjes, enthousiast publiek op de route, ‘over hebben’ op het eind, een echte medaille en een flesje water, opgeluchte vrolijkheid na de finish, uiteraard met de medaille om naar huis lopen (we blijven allemaal als een zesjarige), tijdens het teruglopen opeens een gesprekje met iemand die ook gelopen heeft:
‘Ook gelopen? Leuk hè? Ging het goed? Oh, da’s fijn zeg. Nee, niet specifiek getraind. Ja, fijn zo dicht bij huis.’
-
De rest van de dag nog een beetje hyper en vooral tevreden. Vooral over een tijd waar nog rek in zit, dus ’s middags meteen kijken of er binnenkort loopjes zijn in de buurt. (Ik vermoed dat het zaterdag 6 november wordt.)
En dan dus de maandag erna, trots mijn schat tonen tijdens de virtuele maandagochtendkring. Als een zesjarige hè, gewoon door hardlopen.
Kees Larooij komt uit Amersfoort en is docent in het basisonderwijs (Amsterdam Osdorp). Hij loopt recreatief hard sinds 2004 en schrijft daarover op hardlopen.nl. Hardlopen geeft ritme en regelmaat aan zijn leven.
