Beleving

Marloes: Comeback kid

Woensdag, 21 augustus 2019

Ik heb weleens vaker pijntjes gehad die ervoor zorgden dat mijn hardloopschoenen tijdelijk bij de voordeur bleven staan. Een knie die er geen zin in had, een onduidelijke stekende pijn in mijn heup, dat soort dingen. Maar dat was altijd maar even. Een paar fysiobezoekjes, een beetje rust en meestal kon ik dan al vrij snel weer verder waar ik gestopt was. Nu is het anders. Mijn hardloopstatus is al een behoorlijke tijd ‘wordt aan gewerkt’. Geen zwakke knie deze keer, maar een zwangerschap en bevalling die ervoor hebben gezorgd dat ik mijn hardloopflow totaal kwijt ben.

Maar ik ben bezig met een comeback. Ik ben inmiddels zelfs weer met hardloopschoenen en al te vinden in de straten en parken van Amsterdam. Langzamer dan ooit, maar dat boeit niet. Na meer dan een jaar hardlopen op standje vakantie (lees: tussendoor wandelen en bij ieder waterpunt uitgebreid stoppen) en vooral een sterk dalende lijn met een flatliner vanaf week 32 van mijn zwangerschap, is de lijn niet alleen terug, maar begint deze zelfs langzaam te stijgen. En dat was een behoorlijke, uuuh, bevalling.

Toen ik 6 weken na de geboorte van mijn dochter weer mocht sporten stond ik meteen in het park bij een ‘back in shape’ les voor net bevallen vrouwen. Voor de warming-up kregen we de keuze tussen powerwalken en hardlopen. Pffff, hardlopen natuurlijk. Volgens de trainer zeer onverstandig. Ze wist mijn voeten nog 3 weken aan de grond te houden. Toen probeerde ik in de les een klein beetje te joggen onder haar kritische oog. Hoe het voelde? Of ik een zwaar gevoel had? Alsof er een baksteen tussen mijn benen hing? Slecht en ja en ja. Met de staart tussen de benen (en een baksteen dus) sloot ik mij weer aan bij de ‘powerwalkers’. Hardlopen ging naar ‘plannen voor de lange termijn’. De positivo in mij dacht meteen: dit komt nooit meer goed. Maar als ik ooit weer lekker wilde hardlopen en misschien zelfs weer marathons wilde gaan doen, dan moest ik nu luisteren. Paniek alom, want geduld kent mij niet en ik haar ook niet.

Een aantal weken later probeerde ik het nog een keer. Het ging beter. De baksteen was weg, maar dat zei volgens de trainer weinig. Het was slechts het begin. Geen flatliner meer. Dus ben ik de afgelopen weken geduldig door gegaan met opbouwen en heb ik het braaf bij korte stukjes met veel wandelen tussendoor gehouden. Ondertussen heb ik ook een apk-tje laten doen bij de bekkenfysio. Een volledige check van mijn bekken, rug en buikspieren (hoezo doen we dat niet standaard in Nederland na een zwangerschap?). Als ik dan toch moet wachten, dan pak ik het ook goed aan. Ik wil groener dan groen licht. Juist omdat ik weer lange afstanden wil gaan rennen. Het duurde even (iets met 9 maanden op en 9 maanden af), maar hier zijn we dan: de zijwieltjes mogen eraf. Eindelijk wordt mijn geduld beloond.

En nu? Nu is tijd voor een nieuw doel. Niet meteen de Marathon Des Sables, maar eerst maar eens beginnen met een leuke 5 km. Ik duik straks de hardloopkalender in. En daarna ga ik nieuwe hardloopschoenen kopen. En misschien ook een nieuwe outfit. Daar zei die bekkenfysio niet per se iets over, maar een goed begin is het halve werk was het toch?

Over Marloes

Marloes Berghege is freelance schrijver voor onder andere hardlopen.nl, &C en VIVA. Naast schrijven loopt ze graag hard. Niet heel hard, maar toch. Onlangs is Marloes moeder geworden van Kiki. Momenteel is ze bezig met een hardloop comeback en hoopt ze volgend jaar weer aan de start van een marathon te staan. Na het hardlopen loopt ze het liefst door naar snackbar het Vogeltje.