Lieke Klaver over haar beste jaar ooit

‘Ben even wat stiller en ongezelliger’

‘Hit by a train’ zo voel ik me nu ongeveer. En ook mentaal heb ik het eerlijk gezegd even wat lastiger. Een tekort aan serotonine denk ik. Het is alsof ik deze zomer een lopers-meerkamp heb gedaan, zó veel races, dat is echt zwaar. En dan thuiskomen, de spanning die wegvalt. Ik voel me echt alsof ik ziek ben, heel gek om te ervaren. Dus ik neem even zoveel rust als ik kan, ik doe bijna alleen maar dingen waar ik energie van krijg en ik zeg tegen nog meer dingen ‘nee’. Na de training wil ik ook meteen naar huis. Ik ben even wat stiller en wat ongezelliger misschien. Ik maak minder grapjes, loop veel met mijn koptelefoon op. Ik ben echt even aan het opladen. Maar op het moment van schrijven, vlieg ik morgen alweer naar Zwitserland om daar vrijdagavond de Diamond League in Lausanne te lopen. En daar krijg ik dan weer energie van, en dat is ook nodig want ik heb niet veel over. Lausanne is een heel mooi plek, ja ik heb echt zin om daarheen te gaan.

‘De trots die ik en mijn coach voelden’

Maar eerst even terugblikken op deze zomer: het is echt mijn beste jaar ooit. Het wedstrijdseizoen zit er nog niet helemaal op, maar ik ben al zó tevreden. Ik ben vierde van de wereld geworden... Het WK was voor mij ook het allerbelangrijkste dit jaar. De zesde plek op het EK vind ik daarom minder erg. Mijn streven voor het WK was om net als in Tokio als een tevreden en vrolijk meisje terug te keren. En dat is voor 100% gelukt. Ik denk dan vooral terug aan de momenten kort na de race met mijn coach Bram, de knuffels, en de trots die we allebei voelden. Tijdens het WK gingen m’n gedachtes ook regelmatig terug naar de tijd toen ik daar als junior stond. Ik besefte dan even heel sterk dat ik de dromen van toen op dát moment aan het realiseren was. Het gaf me energie en moed om er iets heel gaafs neer te zetten en dat is gelukt.

‘Uitzonderlijk een EK direct na het WK’

En dan kwam na het WK nog een EK, dat is uitzonderlijk. Maar wat wás het een leuk toernooi. De 200 meter staat me nog het meeste bij, ik vond het zó leuk om die finale te lopen. De media schreef na afloop dat zij en ik meer hadden gehoopt dan de vijfde plaats, maar dat geldt niet voor mij hoor. Ik stond daar met zoveel lol, het was helemaal goed zo. En dan op mijn verjaardag zó hard lopen met de estafettemeiden en een gouden medaille binnenslepen. Wow. Ik werd die dag 24 jaar en werd na afloop van de race toegezongen door het publiek in het stadion, dat voelde heel bijzonder. Het enige minpuntje deze zomer was m’n 400 meter individueel tijdens het EK, maar dat is dan ook echt het enige. Het is zo makkelijk om daar dan op te focussen maar dat doe ik dus niet, ik vind het eigenlijk niet eens waard om te benoemen.

‘Uitslapen, leuke dingen en langs m’n oma’

En dan nu toch weer vooruitblikken. Er staan nog drie wedstrijden op mijn programma. Het verbaast me dat ik daar toch nog de motivatie voor kan vinden. Morgen vlieg ik dus naar Zwitserland. Het was best spannend of ik me zou plaatsen voor de finale daar in Lausanne. Dat ik die gehaald heb, geeft me al heel veel energie. Iets in mij wil gewoon precies die Diamond League heel graag lopen. En het is ook zo mooi daar. En dan door naar de Diamond League in Brussel, en op 7 september eindigen met een race in Zürich. Daarna heb ik vakantie. Ik blijf dan in Zwitserland en ga naar Belizona aan de kant van Italië. Ondanks dat ik dan al vakantie heb, loop ik er nog één race. De hele Nederlandse groep komt erheen, dus dat wordt heel gezellig, minder wedstrijddruk en meer plezier. Daarna vlieg ik met mijn vriend Terrence naar Curaçao voor vier weken, Ramsey en nog twee vrienden gaan ook mee. Daar kijk ik echt naar uit hoor. Alleen maar leuke dingen doen en uitslapen. Maar daarvóór ga ik eerst langs mijn oma, want die heb ik deze zomer wel gemist. Dat is m’n eerste prioriteit na mijn laatste wedstrijd, even wat meer tijd met m’n oma doorbrengen.

Na de vakantie komt er een heel druk jaar aan, 2023 wordt echt heel druk. Dus ik ben nog niet heel erg bezig met de Spelen in Parijs. Dit was in elk geval echt het beste jaar ooit.

Dit was mijn laatste column, leuk dat je met mij mee hebt gelezen deze zomer, dankjewel en tot gauw! X Lieke