Lieke Klaver over dat meisje van toen en nu

‘Ik ben zó trots’

Een gek idee: jij leest deze column een dag ná de wereldkampioenschappen atletiek Oregon in Eugene, terwijl ik op het moment van schrijven over een paar dagen nog richting Amerika moet vertrekken. Ik heb dus nog geen idee van de uitslagen. Maar weet je wat het is? Als vijftienjarig meisje mocht ik mee naar het WK junioren in Eugene. Zat ik daar als jonkie, ik geloof dat ik één keer eerder in het buitenland had gelopen - in Italië was dat. Die zomer van 2014 was heel bijzonder voor me. Met ons team fantaseerden we over het grote WK, we vroegen ons af: wie zien we straks terug op het WK voor grote mensen? En nu gá ik er heen. Ik strijd met het team en individueel mee tijdens de wereldkampioenschappen. Het voelt écht alsof ik handen kan schudden met dat kleine meisje van toen. Het is gegaan zoals ik wil. Ik ben zo trots. En tegelijk ben ik relaxt betreft m’n verwachtingen: natuurlijk ga ik mijn best doen, maar meer dan dat kan ik niet doen. In Tokio stelde ik mezelf maar één doel: als vrolijk meisje terugkeren. Dat lukte toen en dat wil ik nu weer. Maar ik voel ook dat het goed komt, ik wil een PR lopen en stel verder niet te scherpe doelen.

‘In m’n hotelkamer verschuif ik alles een beetje zodat het goed voelt’

Twee weken voor de start van het WK vliegen we al naar Amerika. Zo’n reis bereid ik goed voor. Ik neem bijvoorbeeld m’n eigen eten mee. Maar het begint al in Nederland met het jetlag-protocol dat ik netjes volg. Zo verzet ik m’n horloge alvast – het helpt te zien hoe laat het daar is. Je kunt je hoofd heel makkelijk voor de gek houden. Waar we verblijven weet ik niet en het maakt me ook niet zoveel uit, je moet toch roeien met de riemen die je hebt. Er zijn wel twee dingen die mij helpen zo snel mogelijk te settelen. Zodra ik m’n hotelkamer binnenstap richt ik deze opnieuw in, een beetje schuiven zodat ik wat ruimte voel. En dan m’n spullen: of ik ruim de kast in als er plek is, of ik orden m’n koffer heel strak. Mijn vriend Terrence gaat ook mee naar Eugene, ik denk dat ik daardoor minder heimwee heb. Maar we houden privé en werk wel gescheiden. Zeker op de baan, dan zijn we allebei zo gefocust. Dan zit ik echt niet op dat lovey-dovey gedoe te wachten hoor. Maar stel dat we samen de mix mogen lopen.. dat zou natuurlijk wel heel veel energie geven. De regel is dat je man – vrouw – man – vrouw loopt. En als ik meeloop, weet ik al zeker dat ik de tweede loper ben. Dus dan zouden Terrence en ik het stokje aan elkaar kunnen overdragen. We gaan het zien.

‘Bleekselderij!’

Verder is het bij zulke reizen natuurlijk belangrijk om veel water te drinken, maar dat doe ik toch al de hele dag door. Voor de afwisseling doe ik in zomer af en toe stukje sinaasappel of watermeloen in m’n water. Of ik bestel zo’n gezonde bruisende limonade. Oh ja en als ik dan nog een zomerse tip mag delen: selderij! Ik heb bleekselderij helemaal ontdekt haha. Tussen m’n trainingen door ga ik altijd even naar huis en maak er dan dit supermakkelijke gerechtje mee.

Lieke’s lean lunch

• blikje tonijn
• avocado
• ui (ben zelf niet zo van de ui, dus gebruik maar een beetje om het spicy te maken)
• geraspte wortel
• zout, peper, beetje knoflookpoeder
• beetje mayo (vooral die Zaanse vind ik héél lekker, ik neem ‘m nog net niet mee op trainingsstage ;)

Prak alles door elkaar, daarna toevoegen:

• stukjes bleekselderij
• tomaatjes

Dan alles tussen een wrap met daaronder wat spinazie, daar zit toch echt meer in dan in sla. Lekker, snel en voor het geval je een beetje wilt afvallen: dit is ook een heel lean recept. Heb ’n lekkere zomer, en wie weet zie ik je in München?!

Op 29 augustus verschijnt alweer de 4^e column van Lieke, de laatste in deze serie. Hierin blikt ze nog één keer terug op haar zomer.