Beleving

Kilometervreter Tiny Raijmakers: “Voor een marathon heb je commitment nodig”

Maandag, 30 mei 2016

Regelmatig brengt Hardlopen.nl in deze rubriek lopers in beeld. Hoe fanatiek zijn ze? Wat zijn hun doelen? Wat is hun mooiste hardloopervaring? En waarom is hardlopen hun favoriete sport? Deze keer: Tiny Raijmakers (70), een echte marathonliefhebber die duizenden kilometers per jaar loopt.

“35 jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen”, vertelt Tiny. “Ik werkte in die tijd bij de brandweer en ik voetbalde, maar ik merkte dat mijn conditie niet meer helemaal was wat het zijn moest. Ik wilde niet dat een reddingsactie bij de brandweer door een tekort geschoten conditie zou mislukken. Dat verwijt wilde ik mezelf nooit kunnen maken. Daarom ben ik gaan hardlopen.”

Onder de drie uur

Toen Tiny eenmaal de smaak van het hardlopen te pakken had, besloot hij dat hij ook aan marathons wilde meedoen. “Maar pas als ik de marathon onder de drie uur zou kunnen lopen. Daar heb ik tien jaar voor getraind. In 1993 liep ik mijn eerste marathon in Rotterdam, onder de drie uur. In 1994 deed ik weer mee.”

Commitment

Maar daarna volgde een periode van vijftien jaar zonder marathons. “Het kwam er niet van”, zegt Tiny. “In de voorbereiding op een marathon gaat best veel tijd zitten. Je doet dat niet zomaar even, daar heb je commitment voor nodig. Mensen nemen zich vaak voor om te gaan hardlopen omdat ze op een bepaalde datum een marathon willen lopen. Maar zo werkt dat niet. Je moet van alle kanten medewerking krijgen, anders lukt het niet.”

In de vrije natuur

De marathonloze periode betekende echter niet dat Tiny stilzat. “In de 35 jaar dat ik nu loop heb ik zeker 25 jaar meer dan 3.000 kilometer gelopen. Hardlopen is nog steeds mijn lust en mijn leven en mijn passie. Ik loop heel veel in de vrije natuur. Niet met oortjes op, ik luister en kijk altijd naar wat er om me heen gebeurt.”

Slachtemarathon

Momenteel bereidt Tiny zich voor op de Slachtemarathon op 4 juni, een marathon in Friesland die maar eens in de vier jaar gehouden wordt. “In 2004 deed mijn oudste zoon met een stel vrienden mee. Na afloop zei hij: ‘Pa, als je nog eens een mooie marathon wilt lopen, dan moet je meedoen aan de Slachtemarathon.’ Maar in 2008 kwam het er niet van. In 2012 wel. Midden in de nacht stapte ik in Brabant in de auto om op tijd in Friesland aan de start te staan.”

Sightseeing

Na afloop, toen Tiny terugliep naar zijn auto, hoorde hij hoe de speaker zijn naam omriep. “Ik had gewonnen in de categorie 65+. ‘Tot over vier jaar’, riep ik toen ik naar huis ging. Dat was grootspraak natuurlijk, want ik wist helemaal niet of het vier jaar later weer zou lukken. Maar ik doe weer mee, al is het deze keer niet om te winnen. Ik ga samen met een groepje dames en heren lopen en we hebben afgesproken om er een sightseeing marathon van te maken. We gaan genieten van het bezig zijn.”

Veel duurtraining

De Slachtemarathon is niet Tiny’s eerste grote loop van dit jaar. “In 2016 deed ik ook al de Sallandtrail en de Koning van Spanje trail, een trailrun in Limburg met duizend hoogtemeters. Ik heb sinds 2008 altijd twee of drie marathons per jaar gelopen. Ik doe veel duurtrainingen, daarmee leg ik de basis om ze uit te kunnen lopen.”

Hoofd versus lijf

Wat het mooiste is aan het lopen van marathons? “De confrontatie met jezelf”, zegt Tiny meteen. “Soms schreeuwt je lijf om stoppen en wandelen, terwijl je hoofd zegt: ‘Je gaat nu echt niet wandelen’. Die tweestrijd is soms weleens heftig, maar ook leuk. Soms wint je lijf het en soms je hoofd. Het is een mentaal spelletje. Ieder lijf wordt moe, maar als je onderweg voldoende blijft eten is er blijkbaar een proces in je hoofd waardoor je toch kunt blijven lopen.”

"Soms wint je lijf het en soms je hoofd."

Speciaal

De meest speciale band heeft Tiny met de Zeeuwse Kust Marathon. “In 2008, toen ik weer begon met marathons, heb ik hier gelopen voor mijn inmiddels overleden zus. Zij wist toen dat ze kanker had die ongeneeslijk was. Het Zeeuwse gebied was haar vakantiegebied. Ik heb haar toen gevraagd hoe ze het zou vinden als ik de Zeeuwse Kust Marathon voor haar zou lopen. Zij haalde er kracht uit dat ik dat voor haar deed. Inmiddels doe ik al negen jaar mee aan deze marathon. Elke keer brengt dat weer een stukje emotie met zich mee. En elke keer is het ook weer een uitdaging omdat de omstandigheden altijd anders zijn: wind tegen of wind mee, hoog of laag water, goed of slecht strand, je weet van tevoren nooit wat je kunt verwachten.”