Elke hardloper weet heus wel dat rennen nooit zonder moeite gaat, dat het soms moeite kost om te gaan lopen en dat het tijdens het lopen heel vaak zeer doet, zowel lichamelijk als geestelijk, zeker als de afstanden groter en groter worden. Als het dan toch gedaan is, dan is het vanzelfsprekend dat de emoties die in de foto’s getoond worden vooral blijdschap en tevredenheid zijn.
Oppervlakkig? Zeker. Maar wie zonder zonde is, werpe maar de eerste steen. Uiteindelijk hebben velen van ons een account op Instagram of Facebook. Het verwijt treft ons dus allemaal en het is een verwijt dat qua zurigheid niet past bij de hardloper; we lopen allemaal voor de gezondheid, om af te vallen, om lekker fit te blijven. Hardlopen is een sport van en voor positivo’s! De foto’s van hen die daar het beste in slagen zijn daarom het meest populair.
En natuurlijk is het wennen dat vooral deze Instagrammers hele verhalen vertellen bij hun hardloopfoto’s. Over hun persoonlijk welbevinden, over het eten dat hen vooruithelpt, over wat ik zou kunnen vinden van bepaalde zaken in de wereld. Van mij hoeft dat niet zo, maar het belangrijkste is dat ook zij, net als ik, hun rondjes rennen en daar enthousiast over zijn.
Met plezier volg ik een flink aantal hardlopers op Instagram. Was het bij Hyves en Facebook nog van belang dat je ‘je vrienden’ moest kennen, bij Instagram is de hele hardloopwereld je vriend en kun je geïnspireerd worden door lopers van Nieuw-Zeeland tot Alaska, maar vooral ook door velen uit je buurt en zij door jou.
