Zes uur. Eruit. Naar beneden. Koffie en krant. Nog een koffie, andere krant, een van de digitale genoegens. Uurtje gerekt. Ondertussen heb ik mezelf al vele malen afgevraagd: ‘Ga ik vroeg lopen of niet?’ Ik heb geen uitgesproken hekel aan ochtendlopen, maar ik ben zeker geen liefhebber.
Zeven uur. Op Instagram is @daviniavandevelde alweer onderweg. Zij moet wel een superliefhebber zijn. Bijna elke dag rond zevenen een rondje en altijd enthousiast. Dapper hoor. ‘Zal ik dan ook maar? Maar waar dan? Met de auto naar het bos? Vanuit huis? Rondje dierenpark? Geen zin. Naar de Schammer misschien? Mwah, te ver.’
Twintig over zeven. Mijn vrouw Marlies komt beneden. Die gaat om acht uur trainen. Ze is enthousiast over het weer: prachtige dag, nu al zoveel zon, strakblauw, dat wordt genieten. Nou, vooruit dan maar. Kleren aan, een korte broek, dat wel. Zodra ik het besluit heb genomen, vul ik snel nog even mijn bidon met water, pak een Cliffbar mee, mijn autosleutels en hup de deur uit. Op naar Landgoed Den Treek.
Kwart over acht. Auto geparkeerd bij ‘Ingang Aart Jansen’. En opeens… Opeens is het goed, fantastisch zelfs. Alles valt op z’n plaats: de tijd, de plek, het weer en mijn plots opgekomen goede zin. Eens in de zoveel tijd gebeurt het, is er niets anders dan de omgeving en ik, en klopt het precies. De ochtendstralen door de bomen, de wandelaars, de blauwe lucht – het is zoals het moet zijn. Alleszeggend en opvallend detail, ik heb dit gevoel alleen maar bij lopen in de ochtend.
Ik ren en ik ren, niet te hard, niet te zacht, maar het enige juiste tempo. ‘Wat loop ik toch een mooi rondje dan ga ik zo via het kanaal en dan terug en dan daar waar de MTB-route de vorige keer was afgesloten ga ik links misschien kan ik daar nog een mooie foto maken dit is trouwens ook wel een puik plekje voor een foto maar eentje nemen dan.’ Ik ben een hardlopende stream of consciousness.
