Afzien en genieten bij de Jungfrau Marathon voor Debbie van Kuijk

Jungfrau Marathon is een van de meest bekende bergmarathons ter wereld die jaarlijks in september plaatsvindt. In 2017 kreeg Debbie al een voorproefje, toen ze met het Asics Frontrunner Team deelnam aan de Jungfrau Marathon in estafettevorm. “De marathonafstand werd verdeeld over vier lopers, ik liep een kwart marathon. Dat maakte zoveel indruk op mij, dat ik meteen riep dat ik terug zou komen voor de hele,” vertelt Debbie, die twee jaar later de daad bij het woord voegde.

Een uitdaging van jewelste

In 2019 had Debbie inmiddels drie marathons in de benen (Rotterdam in 2017, Antwerpen en Frankfurt in 2018), maar de Jungfrau Marathon zou een compleet ander verhaal worden. “Ik voelde me klaar om de uitdaging aan te gaan. In februari schreef ik mezelf in en vanaf dat moment ben ik in training gegaan bij Laetitia. Zij had hem al zeven keer gelopen en is een echte Jungfrau-expert.”

Hoogtemeters trainen in een land dat vrijwel geen hoogteverschillen kent, is lastig, maar niet onmogelijk. “Van Leatitia kreeg ik het advies om zoveel mogelijk trainingen op een loopband met hellingspercentage te doen. Dat betekende dat ik vaak anderhalf uur in de sportschool op dat saaie apparaat aan het lopen was,” blikt Debbie terug. “Maar dat is een goede mentale training geweest.”

Na een half jaar bergen beklimmen in de sportschool, was het tijd voor het echte werk. “De trainingen hadden me vertrouwen gegeven dat het zou lukken.” Bovendien had Debbie tijdens de estafette in 2017 al de Muur van Wengen beklommen – het steilste stuk van de Jungfrau marathon: 450 hoogtemeters verdeeld over een afstand van 5 kilometer. Toch viel het zwaarder dan verwacht. “Mijn eerdere ervaring met de Muur van Wengen was zó vervaagd in mijn hoofd. Ik was vergeten hoe zwaar het was. En tijdens de hele marathon had ik op dat punt natuurlijk al 26 kilometer over vals plat terrein gelopen. Ik heb van gekkigheid ook achteruitgelopen, mijn kuiten trokken het niet meer,” geeft Debbie toe.

Samen afzien

Onderweg kon Debbie op de nodige support rekenen van haar vriend, die met een treintje langs het parcours omhoog werd getakeld. Op verschillende stations konden toeschouwers uitstappen om aan te moedigen. “Daardoor kon ik mijn vriend onderweg meerdere malen zien. Dat gaf echt een boost. En de hele tijd dacht ik: bij de finish vlieg ik hem in de armen!”

Ook bij de andere deelnemers vond Debbie steun. “De laatste vier kilometer was echt zwaar. De ijle lucht maakte me een beetje duizelig en mijn hartslag werd hoger, maar ik bleef tegen mezelf herhalen dat ik rustig moest blijven. ‘Ik kan niet meer’, floepte er ineens uit. Een Nederlandse man legde zijn hand op mijn schouder en zei gekscherend en lachend: ’Niemand kan hier meer. Kom op, je kunt het’. Daardoor kreeg ik echt het gevoel dat we het allemaal samen deden.”

Fris finishen

Na 6 uur en 17 minuten bereikte Debbie uiteindelijk de finish op de Kleine Scheidegg, op 2095 meter hoogte. “Het laatste gedeelte loop je tussen de bergtoppen van de Jungfrau en de Eiger. Dat is prachtig, maar op het moment zelf komt dat niet echt binnen. Je zit helemaal in je eigen wereld, in een soort overlevingsstand,” laat Debbie weten. “Hoe zwaar ik het onderweg ook heb, ik kom altijd fris over de finish. Dat komt denk ik door de adrenaline.” Aan een volgende keer Jungfrau moet ze voorlopig nog niet denken – maar een andere leuke uitdaging heeft ze wel al in haar hoofd.